Den Haag - Napels zien en sterven is een bekende uitdrukking. In het Italiaans "Vedi Napoli et poi muori". Niemand weet wat het betekent. Vermoedelijk moet het simpelweg gezien worden als een loftuiting op de eigen stad. Napels was 150 jaar geleden een belangrijk koninkrijk binnen Italië en in de wereld. Het was een industriestad. Het was een mooie en rijke stad. In 1870 gingen de verschillende losse onderdelen van Italië samen. Dat pakte niet goed uit voor Napels en het zuiden van Italië. De industrie vertrok naar het noorden. Tegenwoordig is Napels geen schim meer van wat het vroeger was. Wij waren er vijf en twintig jaar geleden. We verbleven in Sorento. Dat is een badplaats op zeventig kilometer afstand van Napels. Je kon met de trein naar Napels, dwars door de Vesuvius. De hostess van de reisorganisatie deed de uiterste best om ons weg te houden uit Napels. Dat gaf namelijk meestal nogal wat 'administratie'. Wij zijn er toentertijd tweemaal geweest. Het was leuk. We waren jonger en dwaalden door de volkswijken van Napels en hebben geen aanleiding gegeven tot 'administratie'.

Voor het tweede achtereenvolgende jaar gingen we naar het damtoernooi in Bacoli nabij Napels. De vorige keer huurden we geen auto op het vliegveld, omdat we dachten dat ook in Bacoli te kunnen regelen. Nu wisten we beter. We gingen met de buurvrouw. Dat gaf nogal wat roering. Een kordate vrouw van 82, die overal haar eigen mening over heeft en niet schroomt deze gevraagd en ongevraagd te geven. Dit jaar was Bacoli een toernooi in de cyclus van de 'world cup'. Dat had tot gevolg, dat iedereen, die wat wil in deze cyclus, aanwezig was. Naast een dertigtal mannelijke grootmeesters waren er ook een dozijn vrouwelijke grootmeesters. Voor iemand als ik, slechts een simpele internationaal meester (MI =~ GMIF), betekent dat een zondvloed van gretige vrouwelijke tegenstanders. Dat had wel een beetje minder gemogen. Zij speelden voor een plaats in Beijing 2014. Alles is geoorloofd om dat doel te bereiken. Weinig verfijnd, maar onvervaard...

Ditmaal met de auto gingen we ook een dagje naar Sorento. Het is onherkenbaar en herkenbaar. Indertijd kon je alleen maar met de trein door de Vesuvius. Nu kan het ook met de auto. in plaats van een halve dag rijden is het nu drie kwartier van Napels. Het was weekend en iedereen ging die kant uit. Aanvankelijk stopten we te vroeg. Pas na navraag bereikten we het echte 'Sorento'. Het is piepklein. Er is een bovenstad, er zijn winkels en er is een strand in de diepte. Het was anders dan we ons herinnerden. De vorige keer hadden we half pension. Ditmaal is er een leuk straatje, waar je midden op straat kunt eten. Het was betaalbaar, lekker en er kwam een muzikant langs, die met de buurvrouw op de foto ging. Dat was echter wat minder goedkoop...

De vorige keer in Bacoli deden we een excursie, waarbij Napels werd bezocht. We werden een uurtje losgelaten in het centrum. Nu met de auto wilden we dat wat uitgebreider doen. Napels is een nogal heuvelachtige stad. Er is een naar onze begrippen ontzettend goedkope tolweg, waarmee je in de buurt kunt komen. Daarna moet je de heuvels af en door nauwe straatjes naar het centrum. We hadden een geschikte parkeergarage ingevoerd in de navigator en stonden op een bepaald ogenblik voor de deur van iets wat meer een steile afgrond was, dan een reguliere parkeergarage. We storten ons in de afgrond en konden op een bepaald moment niet meer verder. Er werd verwacht, dat je uitstapte, de sleutel afgaf en je ging melden op het kantoor. Er werd nog gevraagd hoe lang je van plan was weg te blijven. Dat had kennelijk wat invloed op de wijze, waarop je auto werd weggestopt. Iedere centimeter werd benut. Een bijzondere ervaring. Gelukkig waren we inderdaad op enkele honderden meters van het centrum.

We hoopten daar een toeristenbus te vinden, zoals die tegenwoordig overal in de wereld rondrijden door interessante toeristische bestemmingen. Ze zijn niet goedkoop. We waren wat laat. Maar tien minuten later reden we al weg door de stad zonder het zelf te moeten lopen. Op het bovendek kon je foto's maken. Zo nu en dan kwam er iemand langs om je te vragen de gordel om te doen. Dat was niet handig. Want met gordel staan er op elke foto allerlei onderdelen van de bus. Dus zodra het vrouwtje weer naar beneden was, direct de gordel los om op de belangrijke momenten staand een foto te kunnen nemen. Het was een opmerkelijk korte rit. Binnen een uur stonden we weer op straat. We hebben nog een kopje koffie gedronken en wat langs de Koninklijke paleizen gelopen. Helaas stond er nogal wat in de steigers. De terugtocht door de avondspits was een vervreemdende ervaring. De navigator mist de handigheid van de plaatselijke bevolking in het doorkruizen van de smalle straten, zodat we urenlang centimeter voor centimeter voort kropen richting de snelweg. Menigmaal moest ik op gevoel het werk van de navigator overnemen. Niet echt een stad om met de auto te bezoeken. Geheel uitgewoond kwamen we aan in het hotel voor het avondeten...

Ditmaal bezochten we ook Pompeï. We waren er dertig jaar geleden ook al eens. De buurvrouw ging mee. De bestrating is nogal onregelmatig. We hebben doodsangsten uitgestaan. Voor je het weet heb je een valpartij met noodlottige gevolgen en zit je de rest van de vakantie aan een ziekenhuisbed. Het is een hele wandeling. Dat had dus wel wat minder gemogen. Ze hebben diverse pilaren weer overeind gezet, waardoor je ziet hoe het er indertijd zo'n beetje heeft uitgezien. Alleen de grote brokken steen hebben de 'tand des tijds' doorstaan. Kenmerkend is de verdiepte bestrating met twee hoog gelegen gangpaden. Het lagere deel fungeerde indertijd als riool en voor de wagens. Het oversteken van de straat was en is een heel avontuur. De brokken steen zijn zeer ongelijk.

Aangezien we primair in Bacoli zijn voor het dammen, worden dergelijke excursies in de namiddag gehouden. De zon staat tijdens het bezoek maar enkele decimeters boven de horizon. Dat geeft heel bijzondere foto's. In principe heb je steen waar wel en geen zon op staat. Het steen in de schaduw is niet te fotograferen. Maar je hebt zo nu en dan prachtige tegenlicht opnamen. We eindigden bij de theaters. Helaas was het licht op dat moment zo minnetjes, dat er geen redelijke foto van is overgeleverd. Alleen de zuilengang hoort nog bij het theatercomplex. Daarna sta je buiten en houdt de organisatie als het ware op. Heel kenmerkend voor Italië. Het duurde nog drie kwartier voor we stoep af en stoep op door het moderne Pompeï in het half duister eindelijk in de bus zaten. Een groepje van tien dammers ontbrak. Geen enkele paniek bij de organisatie. Bewonderenswaardig... Na een kwartiertje wachten met de bus bij de hoofdingang waren we opeens weer compleet.

De vorige keer in Bacoli hadden we veel foto's van de omgeving. Nu maar een paar. Het is er sprookjesachtig. Maar nu hadden we een auto en konden we meer. Ditmaal zaten we helaas niet op de berg, maar in de bocht van de baai. Het was 8 km naar de speelzaal. Dat heb ik dus menigmaal gereden. Soms drie of vier keer per dag. De reisgenoten vonden het dammen maar saai. Het uitzicht verveeld, maar het eten was voor een habbekrats boven op de berg. Dus het was rijden of verhongeren. Enige verbazing over het feit, dat ik na afloop beide spiegels nog had, is op zijn plaats. In de bocht was de feitelijke badplaats/zomerverblijf van Nero. Daar zijn villa's, theaters en haventjes, waarvan we een deel de vorige keer niet hebben gezien. Het plaatselijke Romeinse theater is bv. een van de grootste in de wereld.

Het is niet eenvoudig om het te bereiken. De navigator, bewegwijzering en de medeweggebruikers doen er alles aan om onschuldige buitenlanders te doen verdwalen. Het deel van het theater, dat boven de grond uitsteekt is slechts een fractie van het totale bouwwerk. Ondergronds zijn reusachtige catacomben van meer dan 10 meter diep. Er zijn verhalen over het naspelen van complete zeeslagen in de Romeinse theaters met varende schepen. Of dat hier ook gebeurde is onduidelijk. Het onder water zetten van de catacomben is een tamelijk rigoureuze activiteit. Een ontzagwekkende hoeveelheid water heb je ervoor nodig. Alles is nat na afloop.

De buurvrouw stond erop een foto te maken van het autootje, toen we urenlang langs de kust onderlangs een tochtje maakten door de voormalige industrie- en volkswijken van Napels. Onderweg een hoop vergane glorie, afgronden en kinderhoofdjes. Ideaal voor de tour de France. Jammer dat we bij het terugbrengen van de auto op de luchthaven vergaten de navigator mee te nemen. Nu moeten  we de volgende keer een nieuwe kopen...