De makkelijkste Levadawandeling is die langs Levada do Risco. Ik heb hem in 2010 ook gelopen. Op dezelfde plek ben ik onder de stuivende waterval gaan staan, waar ik nu ook onder ga staan. De wand is nat en het water stuift tevens wat over het pad. Als je snel bent, dan kun je het redelijk droog passeren. Als je echt goed nat wilt worden zoals ik, moet je geruime tijd blijven staan om het gewenste effect te bereiken. Boven sta ik klaar om volledig gekleed in spijkerbroek, jacket, overhemd, T-shirt, slipje, sokken en schoenen het noodlot te ondergaan. Er zijn al wat spatten op mijn broek en op mijn schouders van de passage achter de waterval. Bij deze nevenwaterval echter kan je echt helemaal zeiknat worden.

Eerst ging ik bij het einde van de wandeling gekomen eventjes de tunnel in achter/onder de hoofdwaterval. Boven ben ik echt nog helemaal droog. In het tunneltje zie je het water van het plafond naar beneden komen. Als je lang genoeg blijft staan, dan kun je ook hier behoorlijk nat worden. Helemaal glimmend nat van het water kan alleen bij de andere waterval.

Hier ben ik op weg. Op de foto onder zie je de waterspatten langskomen. Op mijn schouders vallen de eerste druppels. De bedoeling is om vooral mijn broek en mijn slipje nat te maken. Helaas kan dat niet zonder ook de bovenkleding flink nat te laten worden. De eerste tijd sta ik alleen onder het stuifwater. Dat is behoorlijk nat. In enkele minuten tijd zijn mijn schouders compleet doorweekt. Het hasje begint door te lekken en verliest zijn beschermende werking voor de rest van de kledij.

Haren, overhemd en de zijkant van mijn broek begint behoorlijk nat te worden. De broek is van voren en van achteren nog grotendeels droog. Het slipje heeft feitelijk nog geen druppel gepakt. Ik ga daarom net zoals in 2010 tegen de wand leunen om de hoeveelheid water, dat over mijn kleren stroomt te vergroten. Mijn rechterarm wordt nu snel doorweekt. Water loopt vanaf mijn nek naar beneden. Zodra het vasthoudend effect van overhemd en T-shirt ophoudt, dan loopt het water mijn broek in.

Mijn broek begint al natter te worden. Ik leun naar achteren om het effect te versterken. Linkerbroekspijp begint te glimmen. Er begint ook wat water op mijn slipje te komen. Overhemd wordt compleet doorzichtig. Eigenlijk had ik het nog wat natter willen hebben. Maar het wordt nogal frisjes. Doordat de bovenkleding helemaal doorweekt is, sijpelt het water gedurende de wandeling terug naar de auto ook geleidelijk naar beneden. Bij de auto aangekomen heeft mijn broek en slipje geen echte droge plekken meer. De volgende keer moet ik misschien vanaf het begin met de buik en de rug tegen de bergwand gaan staan. Dan kun je echt glimmend van het water de terugtocht aanvaarden. Merk op, dat er op de laatste foto een hele stroom met water uit mijn rechtermouw komt zetten. Kennelijk heeft zich dat verzameld in de mouw al staand tegen de rotswand.