De laatste dag deden we de levadawandeling beginnend bij Ribeiro do Frio. Na ongeveer een uur lopen is er een reusachtige waterval. We besloten dat het aardig zijn op de terugweg om daar onder te gaan staan. Ter plaatse is er het hoofdpad en een onderpad. Als je passeert via het onderpad blijf je droog. Op het hoofdpad daarentegen krijg je de volle laag van de rivier. Droog blijven is dan mogelijk, maar niet helemaal vanzelfsprekend. Zeker als het helemaal niet je bedoeling is om droog te blijven. Beneden een goed zicht op het hoofdpad met de twee stralen water, het vijvertje en het pad onderlangs. Ik had mijn hoop gevestigd op beide waterstromen en indien nodig het meertje.

Boven ga ik op weg richting het water. Het kleine stroompje is genoeg om mijn linkerbroekspijp helemaal te doorweken. Trui en slipje blijven ook niet helemaal droog. Vervolgens probeer ik de groot waterstraal. Hij is zo krachtig, dat ik er niet veel mee kan. Het water klettert omlaag en doorweekt schoenen en onderste stuk van de broekspijpen. Meer zit er niet in. Ik keer terug naar het kleine stroompje en laat dit mijn rechterbroekspijp eveneens helemaal doorweken. Broek is van voren op een kleine strook na helemaal doorweekt. Van achteren zit er nog een brede strook droge broek. Dat maak ik nat door simpelweg tegen de grote stroom te leunen. Je ziet het water alle kanten opspatten als ik dat doe op de vierde foto. Hoewel er geen foto van is, staat het vast dat ik daarna van achteren geen droge plek meer op mijn broek heb. Ook is mijn slipje daardoor helemaal nat.

Om het af te maken stap ik nog eventjes in het vijvertje. Hij is behoorlijk diep. Misschien moet je wel zwemmen als je naar het midden gaat. Voor nu wil ik alles tot over mijn middel nat maken en de schouders van mijn trui droog, vanwege de relatieve lage temperaturen en lengte van de tocht, waarin de terugwandeling naar de auto zal moeten plaatsvinden. Loek klaagde over de hoge loopsnelheid op de terugweg.

Het water van het meertje is glashelder. Daardoor is niet gemakkelijk te zien, dat ik op de foto onder helemaal tot ver over mijn middel in het water zit. Je kunt een donkere rand zien aan de grijze streep van de trui, die aangeeft tot hoever ik te water ben gegaan. Het resultaat is een zondvloed, die na afloop over de broek stroomt en een volledig glimmend kledingstuk. Het slipje en het onderstuk van de trui, het overhemd en het T-shirt is compleet doorweekt. Zo'n beperkte onderdompeling is altijd nog beter dan helemaal niets. Bij het opstaan is er een glanzende streep op het wateroppervlak. Daaronder zie je mijn schoenen en de tot over de knieën ongedompelde broekspijpen.