Op de boulevard van Arinaga heb ik geprobeerd mijn kleren nat te maken onder het opspattend water. De wind was echter niet hard genoeg. Arinaga zou een prachtige badplaats zijn als het strand maar iets zanderiger was geweest. De boulevard en de rotskust zijn moeilijk begaanbaar voor zwemmers op blote voeten. De plaatselijke jeugd zwemt bij een pier, waar de golven tegen omhoog slaan. Echt nat kun je staand op de pier niet worden. Hetzelfde geldt voor de boulevard wat verderop. Ik heb het nog geprobeerd. Een grote golf spat over de boulevard en maakt mijn kleren een klein beetje nat. Ik ben daarna op de rand gaan zitten in de hoop, dat er nog een mooie golf langs zou komen. De oogst is gering. Slechts een enkele golf spat een tweede maal over de muur, waarop ik zit.

We lopen verder. Een stukje verderop ben ik via een trap naar de waterkant gelopen. Zittend op een steen word ik daar getroffen door een ware muur van water. Ik ga languit en ben op slag van top tot teen doorweekt. Loek mist met zijn telefoon dit bijzonder korte ogenblik tussen vrijwel droog tot compleet doorweekt. Spijkerjack, spijkerbroek, overhemd, T-shirt, slipje, sokken en schoenen zijn na afloop compleet doorweekt en prachtig glimmend.

Ook Loek heeft wat gewone foto's geschoten van het gebeuren. Je ziet wat waterspatten op mijn broek. Het water spat spectaculair omhoog, maar slaat zelden door naar een onvoorzichtige, die bij of op de rand gaat zitten. Beneden twee foto's van mij komend uit het water, nadat ik door een muur van water letterlijk van de steen languit in het water ben gegooid. Deze ruwe bejegening van de golf heeft geen draad droog gelaten van mijn kleren. Van achteren en van voren ben ik helemaal doorweekt in een ogenblik. Zelf geef ik de voorkeur aan langzaam nat worden. Binnen enkele seconde kopje onder is altijd wat jammer. Maar soms is het onvermijdelijk bij deelnames aan waterspelen e.d. Je kunt nu eenmaal niet langzaam van een spriet vallen resp. in het water belanden bij het polsstokspringen.