We reden bij elkaar ongeveer 1000 mile over de parkways van de Appalachian. Er moest iedere dag flink doorgereden worden om voor donker onze bestemming te bereiken. Er was weinig tijd om andere dingen te doen. We hadden afgesproken, dat ik volledig gekleed onder alle in aanmerking komen watervallen zou gaan staan om de foto's een beetje op te vrolijken. Op deze pagina drie daarvan. De eerste was een flinke afdaling vanaf de parkway. Het ging mij beter af dan Loek. Waterkoeling hielp ook bij het volbrengen van de terugweg naar de auto. Het was een lastige waterval om onder te gaan staan. Het was meer een kwestie van leunen. Het heeft recentelijk geregend, daardoor was er overal water. Een weekje later hadden we bot gevangen. Na deze waterval was er nog enige twijfel of ik wel volledig doorweekt was. We vonden een stukje verderop nog een andere waar aan iedere twijfel een eind werd gemaakt.
De laatste dagen voor we New Orleans bereikten deden we twee stukken van de Natchez Trace Parkway. In beide trajecten troffen we een geschikte waterval aan. Ook hier was er geen sprake van onder de waterval staan. Geduldig leunend tegen de rotswand slaagde ik erin mijn kleding de gewenste mate van doorweektheid te geven. De waterval is feeëriek. Ik heb ook nog in een vijvertje gelegen om de laatste droge plekken weg te werken.
De laatste waterval, die we troffen op Natchez Trace Parkway viel erg mee. Op een bord werd gesomberd over het droogvallen van de waterval in de zomer. Daar was nu geen sprake van. Er was zelfs sprake van een echt watergordijn, dat over een uitstekend rots liep. Je kon daar onder gaan staan. Ook was het bijbehorende vijvertje behoorlijk diep. Ik ben nog eventjes languit gegaan om alles helemaal goed nat te krijgen.