Bij het rondtrekken in het noorden worden diverse dorpen en vluchtelingenkampen bezocht. Een grote verzameling Birmesen is de grens overgetrokken. De mannen duiken 's morgens onder het prikkeldraad door om elders te gaan werken, terwijl vrouwen en kinderen achterblijven om toeristen te ontvangen. Zelf houd ik niet zo van horden kinderen. De vrouwtjes in het gezelschap vinden het een hoogtepunt. Terwijl de toeristen rondslenteren gaat het leven gewoon door. Een varken werd geslacht. Een vrouw nam volledig gekleed een bad onder geïmproviseerde douche. Boven een artikel over langnekken.

Bij de zogenaamde langoren en langnekken, twee niet inheemse volken, heeft zich een opmerkelijk schoonheidsideaal ontwikkeld. Bij de één worden de oorlellen dusdanig opgerekt, dat een groot kleurrijk vlak ontstaat. Bij de langnekken wordt met behulp van op elkaar gestapelde ringen de nek van vrouwen verlengd. Heel erg slecht voor de nek. Het zijn vluchtelingen, die zich semi permanent gevestigd hebben, dagelijks toeristen ontvangen, zich laten fotograferen, allerlei souvenirs verkopen en waarschijnlijk erg rijk worden.

Thais houden van lekker eten. Overal zie je op straat eettentjes. Voor bijna niets kan je daar ongetwijfeld heerlijk eten. Wij hadden er nooit de moed toe. Voor net iets meer geld werden wij naar toeristen restaurants gebracht. Wij namen als het enigszins mogelijk was een fles wijn. Erg dapper van ons. Het waren flessen met allerlei prachtige etiketten erop. Na verloop van tijd kreeg ik de indruk, dat het ondanks de verschillende etiketten precies dezelfde partij wijn: "Meilleur selection de tous les pays de l'European" was.

Het viel ons op, dat het altijd behoorlijk wat tijd duurt voor de wijn eindelijk op tafel stond. In Chaing Mai ontdekte ik hoe dat kwam. Het bedienend personeel heeft namelijk geen ervaring met het openen van flessen wijn. Ze zijn als de dood, dat ze iets verkeerd doen, waardoor iets verloren zou gaan van een onvoorstelbare rijkdom. Zelf heb ik altijd een kurkentrekker bij mij. In Chiang Mai heb ik de fles gepakt en ben hem zelf gaan openmaken. Van het ene moment op het andere stroomde het personeel toe, meer dan twintig man, om met ademloze bewondering te zien, hoe ik dat wel deed.

Ton Frijters en Jose Ramakers hebben grote aantallen foto's gemaakt van de bevolking. Enerzijds betrof dat klederdrachten, anderzijds kinderen en karakteristieke koppen. Je krijgt de indruk, dat Ton meer dorpen bezocht heeft dan wij. Bij het drielandenpunt aan de Mekong is het rondlopen in klederdracht door de jeugd een complete industrie geworden. Onderaan een jongetje, die op zich heel leuke souvenirs verkocht, maar kwetsbaar. Hij had er zichtbaar moeite mee, dat de toeristen meer belangstelling hadden voor hem, dan voor zijn koopwaar.