Karlovi Vari (of Carlsbad) is een wereldberoemde badplaats. Er zijn meer in deze regio. Je kunt er met een vierdaagse reis naartoe. Eerlijk gezegd lijkt ons dat wat veel. Op de terugweg vanuit Praag naar huis hebben we echter ons de kans niet laten ontzeggen om er te lunchen en wat foto's (over) te maken. Hans en Eddy zaten inmiddels reeds in het vliegtuig en hebben deze pracht en praal gemist. Zo'n honderd jaar geleden was het gebruikelijk om op vakantie te gaan naar een badplaats. Ook heden ten dage in Duitsland bestaat er nog een traditie van het bezoeken van dit soort badplaatsen om de gezondheid te verbeteren. Ze hebben er geneeskrachtig bronwater. Daar kun je natuurlijk wat aan twijfelen. Vast staat evenwel, dat het water uit deze regio heerlijk smaakt (tijdens het eten). We hebben er gedurende ons verblijf in Tsjechië vele en vele liters van gedronken...

De stad ging het in de hoogtijdagen van de badcultuur erg goed. Gezien de bebouwing moet dat rond de eeuwwisseling van de vorige eeuw hebben gelegen. Van voor tot achter in de nauwe kloof, waarin de feitelijke badplaats is gelegen, staan rijkelijk versierde huizen. We parkeerden ditmaal de auto beneden aan en liepen omhoog door de kloof. De bovenstaande gebouwen hebben we bij ons vorige bezoek gemist. Na een stukje van circa een kilometer van dit soort 'eenvoudige' gebouwen komen de beide enorme hotels. Vanaf dit punt begint de echte badplaats. Tegenover deze glorierijke gebouwen staat een oerlelijk betonnen kolos met hedendaagse baden. Lopend met de rug naar dit gebouw kun je mooi foto's nemen van de rest van de stad.

De oorspronkelijk bronnen bestaan nog steeds. Bij een langgerekt gebouw met beelden kun je desgewenst via een klein kraantje het geneeskrachtige water tot je nemen. Iets verderop in een splinternieuw gebouw is er de spuiter rechts onder. Ik heb geprobeerd er een treffende foto van te maken. Het is van belang je positie daarbij goed te kiezen. Het pijpje staat niet helemaal waterpas. Aan één kant kan een onoplettend toeschouwer de volle laag krijgen. Wim stond doodsangsten uit, dat ik het eventjes aanschouwelijk zou willen maken. Misschien iets voor de volgende keer...

In het centrum van de stad heb je de onderstaande witte markthallen. We dronken er een kopje koffie. Dat was niet geheel vrijwillig, omdat juist op dat moment een knetterende bui langs kwam. Aan de overkant kun je net wat tafeltjes zien. Een kelner van een nabijgelegen restaurant was bezig de tafels te voorzien van bestek en prachtig tafellinnen. Kennelijk geen persoon, die regelmatig naar de lucht kijkt. Op een gegeven moment begon het te regenen met pijpenstelen. Wanhopig probeerde hij zijn tafellinnen te redden. Van achter het raam van het koffiehuis zagen we hem de strijd verliezen. Compleet doorweekt keerde hij tenslotte (met drijfnat tafellinnen) terug bij zijn restaurant...

Langs het riviertje staat een verpletterende hoeveelheid prachtige Jugendstil. We hebben van alles gefotografeerd. De bovenstaande gebouwen waren ongetwijfeld de top. Links in lichtblauw tegelwerk. Het stucwerk rechts lijkt net een paar maanden klaar. Zo prachtig gaaf. Het gebouw van Felix Zawojski is zowel van achteren als van voren uniek. Volgens Wim is bladgoud bestendiger dan normaal werfwerk of stucwerk. De vorige keer was het even fraai...

Aan het einde van de kloof staan een aantal enorme hotels. Wie daar verblijft is zo rijk, dat eten in een restaurant zonder prijslijst normaal is. Op zoek naar een plek om te lunchen kwamen we langs een visrestaurant. Het leek ons wel wat. Maar er was geen kaart aan de muur. Wel lag er een wijnkaart. Na het openslaan ervan zijn we schielijk verder gelopen. Het goedkoopste flesje wijn begon bij 120 euro. We kwamen tenslotte terecht in een Russisch restaurant. Het had typisch Tsjechische prijzen. In de stad had ik nog wat extra geld getrokken. Dat had ik net zo goed kunnen nalaten. We namen Borsjt, de typerende Russische koolsoep, een plateau met ham en kaas. We konden er maar een fractie van op en het kostte niets. Thuis heb ik bij het grenswisselkantoor een hoop kronen moeten terugwisselen naar euro's. Dat had wat mij betreft toch wel wat leuker (en duurder) mogen zijn...

Helemaal aan het einde staat een theater of dergelijke. Aan een kant is het gerestaureerd. Aan de achterkant vallen de stukken uit de gevel naar beneden. Het staat recht tegenover Carlsbad Plaza, een van de duurste hotels van Tsjechië. Vergane glorie en hun gasten kijken kennelijk niet verder dan hun neus lang is. Op de terugweg nog wat bijzondere gevels en een overzicht van de stad vanaf de bergen.