Vijftien jaar terug was er buiten het hotel niets te krijgen. We kwamen om zes uur aan in Leningrad met het vliegtuig. Om tien uur was het diner. We besloten eventjes een patatje te gaan halen om de hoek. Dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan. Hoeken in Leningrad zijn aanmerkelijk verder weg dan bij ons. Na een kilometer of wat vonden we eindelijk een hoek, maar geen patattent. Doorgelopen troffen we uiteindelijk een bakker aan. We kochten het duurste wat er in de etalage lag. Dat kostte zeker wel 300 kopecke. Teruggekomen in de hotelkamer hebben we het na een hap in de prullenbak gegooid, onze riem aangehaald en zijn gaan wachten op het diner. Tegenwoordig is alles te krijgen. Voor meestal onbegrijpelijk weinig geld kun je patat, pizza's en biefstuk gebruiken. Patat is tegenwoordig een hype in Rusland. Je krijgt het overal. Helaas moeten ze nog een beetje oefenen.

Leningrad (== Sint Petersburg) was voor ons het hoogtepunt van de reis. De stad is enorm opgeknapt, maar er is nog veel te doen. Ze liggen nog flink achter op andere steden als Praag, Karlsbad, etc. Maar met de verfkwast en soms na serieuze restauratie liggen tal van paleizen in Leningrad er weer prachtig bij. We begonnen bij de Peter en Paulus kerk. We waren daar de vorige keer niet erg van onder de indruk. Nu was het werkelijk een plaatje.

Boven op de kerk staat een torenspits van 120 meter. Het verhaal gaat, dat de Engel op de top getroffen werd door de bliksem. Het bouwen van een steiger van honderd meter zou flink in de papieren lopen. Er werd daarom gezocht naar een vrijwilliger, die in de spits wilde klimmen om de engel te herstellen. Een boer werd gevonden, die het karwei wel wilde opknappen. Als beloning kreeg hij een zak met roebels plus een beker. Met deze beker kon hij iedere kroeg in Leningrad binnenlopen en gratis drinken. Helaas wist hij met z'n dronken kop de beker te verliezen. Hij ging terug naar de tsaar en vroeg om een nieuwe beker. In plaats daarvan kreeg hij een brandmerk aan zijn nek. Sindsdien krijg je zonder een woord te zeggen in Rusland automatisch een glaasje wodka, als je naar je nek wijst...

Het winterpaleis was vijftien jaar geleden een vervallen zooitje. Inmiddels hebben de Fransen de buitenkant geschilderd en de Nederlanders voor een nieuw dak gezorgd. Het is schitterend geworden. Tegenwoordig hebben ze 30000 bezoekers per dag. Het geld stroomt binnen. Ze hebben bijna duizend man personeel permanent aan het restaureren van het gebouw en de schilderijen. Volkomen zwart geworden schilderijen zijn na restauratie weer schitterend van kleur. Het enige wat ons wat tegenviel waren de schilderijen van Rembrandt. Ze zijn bij deze bijzonder stukken zo voorzichtig geweest, dat het resultaat aanmerkelijk minder kleurrijk is, dan bij andere schilders.

 

In Leningrad was het feest. Ieder jaar rond deze tijd wordt de verjaardag van de stad gevierd. Vorig jaar was het een topjaar. Meer dan 30000 hoogwaardigheidsbekleders uit alle landen zijn op bezoek geweest. Maar ook dit jaar werd niets nagelaten om er een groots feest van te maken. Op zondag was er een enorme parade van praalwagens, militaire kapellen, sportverenigingen, etc. Op de Nevski boulevard trok urenland een stoet van deelnemers voorbij. Het carnaval in Rio was er niets bij. Overal waren spreekstalmeesters. Na een uitstekende Russische lunch hadden we nog even tijd om wat te filmen en fotograferen. We moesten na afloop heel hard hollen om de bus nog te halen.

We hadden namelijk geen adres van ons hotel. Het lag in de buitenwijken en had een onuitspreekbare naam. Met de tong op de schoenen kwamen we bij de bus. Anders waren we nu nog niet thuis geweest. Het was een appartementen complex van zestien verdiepingen, dat bij gebrek aan capaciteit vorig jaar was omgebouwd tot hotel. Het waren best ruime appartementen. We zaten op de bovenste verdieping. Het balkon zag eruit, alsof het ieder moment naar beneden kon storten. De liften waren langzaam en de eerste de beste keer ging er een in storing. Het is nu eenmaal niet verstandig om met teveel mensen plus koffers in de lift te gaan staan. Ons werd geadviseerd een kwartier uit te trekken voor elke reis met de lift. Het restaurant zat op de negende verdieping. Er waren mensen die gingen lopen...