Dordrecht - Het carnaval van Venetië is wereldberoemd. De stad werd in de middeleeuwen met harde hand bestuurd. Het carnaval was de enige tijd, dat de teugels wat werden gevierd. De burgers konden verkleed en gemaskerd door de stad lopen en meer doen, dan normaliter werd getolereerd. Na het afschaffen van de republiek door Napoleon is het carnaval vergeten geraakt, totdat een Britse toerist op het idee kwam het carnaval nieuw leven in te blazen. Het is nu iets totaal anders, dan elders in de wereld. Praalwagens en een optochten tref je hier niet zo snel aan. De plaatselijke bevolking doet niet of nauwelijks meer. Echter honderden toeristen lopen verkleed door de stad. Je kunt kostuums huren bij gespecialiseerde zaken. Men laat zich graag door andere toeristen fotograferen.

De stad Venetië was eeuwenlang een dominante macht in het Middellandse zeegebied. Eerst via de handel en later met de harde hand van soldaten en galeien werd de regio de wil van de Doge duidelijk gemaakt. De stad zelf ligt helemaal aan het einde van de Adriatische zee veilig voor elke aanvaller zowel van land als van zee. Het bestuur van de stad was modern en had enige gelijkenis met de bestuursvorm, die we kenden in Nederland. Leden van de rijke en machtige families hielden zich bezig met het stadsbestuur. Het was een typische Oligarchie. De machtigste en rijkste persoon werd gekozen tot doge en was daarmee voorzitter van alle belangrijke commissies en raadsvergaderingen. Formeel had hij weinig macht. Maar een voorzitter van alle instituties afkomstig uit de rijkste en machtigste familie was per definitie invloedrijk.

Het doge paleis is een van de grootste paleizen uit de toenmalige wereld. In de tijd, dat de Tsaar in een houten paleis woonde en de Turkse sultan op de grond zat, hadden ze een gigantisch stenen paleis. Het diende als vergaderlocatie van de republiek. Voorts was het een woonpaleis voor de doge. In het paleis is een enorme zaal. Groter dan ik ooit gezien heb ergens op de wereld. De balzaal van de Tsaar in het zomerpaleis bij sint Petersburg kan er een paar maal in. Dat terwijl de zaal dateert uit een tijd, dat meeste van de moderne rijken in Europa nog moesten ontstaan. Venetië en zijn bestuursvorm is talrijke malen gebruikt om sciencefiction verhalen vorm te geven.

Van boven lijkt het paleis niet zo erg groot. Evenwel als je er doorheen wandelt, dan is het imponerend. De staat van de meeste zalen en schilderijen laat wat te wensen over. Al sinds mensenheugenis doet men verwoede pogingen het gebouw in zijn oorspronkelijke luister te herstellen. Grote delen van het paleis bestaan uit donker geworden lambriseringen en zwart geworden schilderijen. Men is aan de buitenkant begonnen. Een groot deel van de kolommen aan de buitenkant van het gebouw zijn compleet vervangen.  De oorspronkelijke kolommen zijn tentoongesteld in de kelders. Het trappenhuis is opgeknapt. Je mag er fotograferen. Uit de hand en zonder flits is het onderstaande resultaat opmerkelijk.

Naast het paleis lag de gevangenis. Dat was praktisch in een tijd, dat bijna iedereen omkoopbaar was. Als je dan je gevangenen gevangen wilt houden, dan moet je er direct dagelijks op kunnen letten. Het systeem van de republiek met verkiezingen, gedetailleerde reglementering en doges heeft eeuwen bestaan. De meeste dogen kwamen nooit buiten het paleis, behalve voor het zogenaamde huwelijk met de zee. Schilderijen van galeien in gevecht met de Turken en een doge op het achterkasteel zijn vrijwel zeker een dichterlijk verzinsel. Er is één doge in zijn eigen gevangenis terecht gekomen. Hij is gewist uit alle annalen. Hij wilde namelijk een staatsgreep plegen om aan de hinderlijk bemoeizucht van de raad te ontsnappen. Hij werd het slachtoffer van de werkelijk voortreffelijke geheime dienst van de stadsstaat. Hij is onthoofd op dezelfde plaats waar hij verheven is tot doge.

Zoals ook de andere keren, dat we in Venetië waren probeerden we iets te doen, dat geen andere toerist normaliter doet. In de lagune liggen naast het hoofdeiland een aantal andere eilanden. Via de boot kun je er naartoe. Burano is bekend om zijn geschilderde huizen met witte omlijsting en de buitengewoon scheve toren. Op zich is deze toren niet bijzonder. Het hele grondgebied van Venetië staat vol met dit soort torens. Kennelijk zijn ze gebouwd op 'staal'. Dat gaat wel eens een keertje mis. De toren op het San Marcoplein is bijvoorbeeld 100 jaar geleden volledig opnieuw opgebouwd, nadat hij met donderend geraas in elkaar was gezakt. Op het ogenblik ligt het halve plein open om de fundering van de toren te kunnen verstevigen. De toren van Burano lijkt ieder moment naar beneden te kunnen komen. Er staat niets belangrijks in de weg. Dus instorting ervan is geen echt groot probleem. Opmerkelijk genoeg is de toren gerestaureerd, maar zit er desondanks grote scheuren in het metselwerk.

Het Canal Grande is het belangrijkste kanaal van Venetië. Alle boten van het openbaar vervoer varen er doorheen. Voorgaande keren zijn we langs de kant gelopen en hebben aldus geprobeerd mooie foto's te nemen van de talrijke paleizen. Dat gaat veel gemakkelijker met de bus. Bij het station stap je op lijn 1 en na een vijftiental haltes ben je bij het San Marcoplein. Op de boot staan de toeristen mannetje aan mannetje om de mooiste foto's te schieten. In Venetië zijn er verschillende soorten buskaartjes. Naast enkele reis voor ca 6 euro. Heb je dagkaarten en meerdaagse kaarten. De dagkaarten zijn erg geschikt voor bezoeken aan verderaf gelegen eilanden zoals het Lido, Burano en Murano.

Canal Grande vormt de scheiding tussen twee stadsdelen. Er zijn slechts vier bruggen. Vroeger was het alleen maar de beroemde Rhialto. Tegenwoordig zijn er ook twee bruggen bij het station en eentje bij Accademia. Bovenop heb je prachtig uitzicht over het kanaal en het prachtig beschilderde paleis. Ook vanaf de Rhialto heb je prachtig uitzicht over het kanaal. Het is overigens de derde brug op deze locatie. De eerste twee zijn gesneuveld tijdens een opstand en door brand. Tegenwoordig heb je aan de buitenkant van de brug van die lelijke groene schuttingen. In het midden heb je leuke winkeltjes. Te voet zijn we van Rhialto gelopen naar Accademia en over de andere kant weer terug naar ons hotel. We waren compleet uitgewoond, maar hadden weer talrijke romantische kanaaltjes op de foto staan.