De kerstperiode ontvluchten wij als het even kan Nederland. Er zijn dan relatief veel gratis vrije dagen en eindeloze familiebezoeken zijn het niet helemaal. Het is echter een moeilijke periode om een aardige bestemming te vinden. Het Middellandse zee gebied is eigenlijk iets te frisjes in deze tijd van het jaar. Alleen als je de woestijn in gaat, vindt je nog een lekkere temperatuur. Zeven jaar terug waren we al eens een week in Luxor. Dat was een belevenis. Het was kort na het incident bij de Hatsjepsoet tempel. Men was druk bezig de put te dempen en er waren toen nauwelijks toeristen. Wanhopig zochten straatverkopers, taxi's, koetsjes, faloeka's naar klanten. Meerdere malen zijn we met de pont naar de overkant gegaan voor een bezoek aan de vallei der koningen, koninginnen en nobelen. De kunst was om een taxichauffeur te vinden, die zijn mond hield en ons niet allerlei souvenirtentjes in wilde slepen.  De vorige keer leefden we nog in het predigitale tijdperk. We gingen nog op reis met een enkele kamera, die in het borstzakje van een overhemd past, zodat er weinig relevant beeldmateriaal is overgeleverd. 

Op internet wordt een rondreis aangeboden, die naast Luxor en Assoean ook een bezoek belooft aan Cairo. Een leuk idee, maar de volgorde waarin het een en ander gebeurt, laat toch wat te wensen over. Driemaal waren we in Hurghada. Dat is een bekende badplaats aan de Rode Zee. Op enkele kilometers afstand is het toestel met Fransen neergekomen. Een duikparadijs. In tien jaar tijd gegroeid van 10.000 naar 250.000 inwoners gekenmerkt door een groot aantal ressorts. Voor cultuurliefhebbers is er weinig te beleven. Het ligt geografisch gezien midden tussen Cairo en Luxor. Met konvooien ging het op en neer. Een reis naar Egypte zou eigenlijk moeten beginnen in Cairo en vervolgens met de boot de Nijl op naar Assoean. Maar dat is nu nog niet goed mogelijk gezien de kennelijk gespannen veiligheidssituatie in Egypte.

In Hurghada hebben ze een leuk plaatselijk visrestaurant, daarnaast ben je aangewezen op de het lopend buffet of het Italiaanse restaurant binnen het hotel. Naast snorkelen en duiken is er weinig te doen. Ze hebben een duikboot met een glazen bodem en twee excursies (snorkelen en safari). Niemand van onze groep heeft daaraan deelgenomen. Het windsurfen was door de heersende windrichting een beetje tobben. Tweemaal heb ik een plank gehuurd. Het startpunt lag in de luwte van het hotel. De eerste keer was er veel te weinig wind, die van alle kanten kwam, maar niet van de goede. Peddelend met de handen terug naar het strand. De tweede keer werd je letterlijk van de plank geblazen. De angst in een keer naar Saudi Arabie geblazen te worden, vergalde het plezier een beetje.

Op een werf worden houten plezierjachten gemaakt en onderhouden. Op een kluitje liggen een paar honderd boten, waarvan de kiel  kaal wordt gehaald en van nieuwe planken voorzien. Als je de boel goed schildert is hout niet van staal, aluminium of polyester te onderscheiden. Een paar honderd Egyptenaren zijn in hun kenmerkende tempo en met veel te veel mensen bezig alles plankje voor plankje op pas te maken, te bevestigen, te schuren en te schilderen. De boten worden met een bulldozer en handkracht van (volledig geklede) werkers weer te water gelaten. Dat duurt een eeuwigheid en ze moeten ervoor tot over hun middel in het water. De tweede keer in Hurghada wat beelden geschoten alvorens nogmaals het werkelijk uitstekende visrestaurant een paar honderd meter verderop te bezoeken. Voor tien euro of minder krijg je een stapel vis, waar je in Nederland het tienvoudige voor zou moeten betalen. Prachtig vers, goed klaar gemaakt maar geen druppel alcohol...

Het oudejaarsdiner voor 400 gasten tegelijk was een taak, die het hotel in Hurghada eigenlijk boven de macht ging. Op de tennisbanen aan de overkant van het hotel rond het zwembad stonden honderden tafels opgesteld. De reisleiding vergat centraal te boeken, waardoor we aan tafel zaten met Russen en Duitsers. De verlichting was matig, het personeel op de rand van overspannenheid en de tent was erg brandonveilig. Aardig leek mij het zwembad. Zelf zijn we niet tot twaalf uur gebleven, omdat we om vijf uur op moesten voor de tocht naar Luxor in konvooi. Ik heb bij de anderen nog geïnformeerd of er nog iemand in het zwembad terecht was gekomen. Niemand schijnt zelfs maar op het idee te zijn gekomen. Achteraf gezien heb ik eigenlijk haren op mijn hoofd spijt niet tot twaalf uur te zijn gebleven en mijn kans op een feestelijke duik te hebben gemist. Goed voorbeeld had misschien doen volgen.