We zijn meerdere malen op Madeira geweest. De watervoorziening op het eiland wordt gereguleerd met Levada's. Dat zijn smalle kanaaltjes, die in afschot langs de berghellingen naar (droog) bewoond gebied lopen. De noodzaak om ze geleidelijk aan naar beneden te laten lopen maakt deze kanaaltjes bij uitstek geschikt als basis voor wandeltochten. Er zijn makkelijke en moeilijker tochten. Het probleem is, dat je er naartoe moet en weer terug. Daardoor is het niet goed mogelijk om zomaar een tocht te lopen. Meestal moet je heen en terug over dezelfde route. Kennissen hebben een keer een reis gedaan, waar een chauffeur de wandelaars 's morgens afzette en 's middags weer ophaalde op een ander punt. De meeste reguliere levadawandelingen eindigen in een klein meertje waar vandaan de Levada het water transporteert naar de bewoonde streken. Ik ben inmiddels meerdere malen volledig gekleed in zo'n meertje gesprongen of onder een waterval gaan staan.

Bij de laatste reis naar Madeira hadden we Jan Lutje bij ons. Zowel hij als Wim vreesden de levadawandeling zeer. Hoogtevrees en vermoeiend. Bij Gods gratie mocht ik alleen een levadawandeling doen. Ik koos er een die niet al te lang duurt. Dat leek mij een geschikte gelegenheid om een leuk nat pak te halen. Het viel wat tegen. Op de foto's beneden zie je een van de fonteinen. Dat is water dat de berghelling afkomt en opgevangen wordt in de Levada. Ik was alleen en had geen selfiestick bij me. Ik heb een Duits echtpaar gevraagd of ze wat foto's van mij wilden maken, als ik onder de fontein ging staan. Ik heb mij dapper van mijn heldhaftige taak gekweten. De foto's staan niet helemaal op volgorde. Op sommige foto's ben ik aanmerkelijk natter dan op andere. Het was december dus ik kon niet al te lang blijven staan.