Een wereldberoemd feest is Fiesta el Charco. Toen bisschop Delgado y Venegas in 1766 op Gran Canaria arriveerde ontdekte hij tot zijn afschuw dat de mannen en vrouwen van San Nicolás de Tolentino naakt in een meertje een bad namen. Woedend stootte hij alle inwoners uit de rooms-katholieke kerk. Sindsdien nemen de inwoners van San Nicolás de Tolentina ieder jaar op 10 september geheel gekleed een bad. De gebeurtenis staat bekend als het Fiesta del Charco. Men looft een prijs uit voor degene die de meeste vissen vangt terwijl hij gekleed in het water staat. Zie de foto bovenaan de pagina. Wij waren een beetje te laat. Desgevraagd aan de plaatselijke bevolking werden we in het Engels-Spaans werkelijk overstelpt met enthousiaste verhalen. Ze zijn erg trots op hun feest en de bijbehorende bekendheid. We zijn er tweemaal geweest (2004 en 2017). Ik heb mij beiden keren opgeofferd om nog enigszins de sfeer te treffen van het feest en ben volledig gekleed kopje ondergegaan in het meertje.

Het plaatsje ligt aan de zuidkust en is een centrum van de tomatenteelt. Het ligt te ver weg van de bewoonde wereld om massatoerisme te trekken. Het isolement is minder dan in het verleden. Toch is het ook nu nog uren worstelen over slingerwegen om er te komen. Dit deel van het eiland werd historisch gezien nauwelijks bewoond in verband met gebrek aan water. De heersende winden komen uit het noorden. De met waterdamp gevulde lucht wordt opgestuwd tegen de bergen. Al het water valt aan de noordkant naar beneden. Toevallig loopt de Aldea rivier door tot aan de regenkant van het eiland en is er hier nog wel wat water. Met stuwmeren worden de hoeveelheden gereguleerd. Ook ligt er een zandwal, die als een soort natuurlijk stuwmeer het zoete water in de vallei houdt. Eenmaal per jaar in september komen de toeristen van heinde en ver om het feest en de volledig geklede duik in het meertje mee te maken.

 

 

Het valt nog niet mee van het gebeuren een goede foto te laten schieten. In 2004 heb ik Wim zover gekregen, dat hij een aantal foto's wilde nemen. Zoals gebruikelijk van zo groot mogelijke afstand. Ditmaal was hij met geen stok zover te krijgen, dat hij foto's wilde maken. Ik had mijn selfiestick thuis laten liggen. Dus goede raad was duur. Een toevallig aanwezige jongen de camera in handen geduwd met het verzoek of hij mij wilde filmen. Hij sprak alleen Spaans. Dat bemoeilijkte de communicatie enigszins. Voorts had hij kennelijk nog nooit een dergelijk toestel in handen gehad. Ik had hem op filmen gezet, terwijl hij wanhopig probeerde te fotograferen. Hij had bij het per ongeluk filmen van de eerste duik bepaald geen vaste hand. Het schokken en schudden was de automatische stabilisator zichtbaar te zwaar. We hebben nog een tweede duik gedaan met alleen fotograferen.

 

 

Boven wat stilbeelden van de videoshot van mijn duik in El Charco. Ze zijn ontzettend bewogen en op afstand genomen. Onervarenheid, misplaatste bescheidenheid...

 

 

 In de namiddag als Wim een dutje ging doen, ben ik meerdere malen naar het strand gelopen en ben wat verderop volledig gekleed gaan spelen in de branding. Inmiddels had ik een selfiestick aangeschaft. Een van deze sessies heb ik gefilmd. Het maakt uit of je van tien meter afstand of van 1 meter afstand filmt. Je kunt zonder veel opzien te baren compleet gekleed kopje ondergaan in de zee, mits je het een beetje opbouwt. Dat doe ik hier in Scheveningen ook altijd. Blote voeten; broekspijpen optrekken; Proberen om de broekspijpen droog te houden; Daarna proberen de knieën droog te houden; Daarna proberen het kruis droog te houden; etc. Zolang je met het gezicht naar zee staat, duurt het een hele tijd voor je ook van achteren compleet doorweekt bent. Meestal houd ik mijn schouders droog. Met twintig graden buitenlucht is dat wat comfortabeler om naar huis te lopen...

 

Latere ontwikkelingen langs de zuidkust hebben wat proberen te leren van de eerdere ontwikkelingen. In plaats van grote hoeveelheid goedkope accommodaties is gezocht naar hoogwaardiger ontwikkelingen. In Puerto Rico heeft men zich gespecialiseerd op relatief ruime appartementen. Aan beide zijden van de rivier tegen de bergwand op heeft men een onvoorstelbare hoeveelheid ervan neergezet. Elk plukje van 12/20 appartementen heeft een eigen zwembad. Maar omdat er beneden aan de baai ook nog een buitengewoon fraai kunstmatig strand is aangelegd, wordt daar relatief weinig gebruik van gemaakt. Bijgevolg hadden wij een week lang feitelijk een privé zwembad gehad van twintig meter lang. Andere gasten hebben wel eens liggen zonnen. Maar desgevraagd had niemand ook maar enige keer een duik gewaagd. 'Voor de foto' ben ik er zelf een paar keer gekleed ingedoken. Niet alle foto's zijn even goed gelukt. Er zit een knopje op de lens: 'T.b.v handmatig scherpstellen'. Als je je daar niet van bewust bent, dan zijn foto's totaal onscherp...

Het eiland heeft een enorme toeristenindustrie. De hele zuidkant van het eiland wordt in het hoogseizoen bewoond door evenveel toeristen als er gewone inwoners zijn op het eiland in een gebied, waar normale eilanders niet zouden peinzen om er te gaan wonen bij gebrek aan water. Wij zaten ditmaal aan het Playa del Inglés in Maspalonas, het oorspronkelijke startpunt van de toeristenindustrie op de Canarische eilanden. Maspalonas staat bekend om de duinen en de kilometers lange zandstranden. Dat is bijzonder op de Canarische eilanden. Vrijwel overal elders zijn de gemiddelde zandkorrels groter dan vijf centimeter. Waterschoenen moeten ernstige verwondingen voorkomen bij het betreden van de waterkant. Aan de westkust heb je een aantal natuurlijke zwembaden. Daar kun je per trap het water bereiken. We kwamen er toevallig om te lunchen. Het enige tentje dat open was binnengegaan en het enige, dat hij had besteld. Ik maakte van de gelegenheid gebruik in afwachting van de verstrekkingen nog eventjes een geklede duik te namen in de zee. Tot ontsteltenis van de restaurateur zat ik de rest van de maaltijd uit te lekken op de stenenvloer van het restaurant. Duidelijk geen El Charco mentaliteit...